Gaano ako ma-kapangyarihan? Makapangyarihan ba talaga ako?

May mga pagkakataon na ang personal o ang sarili mo mismo ay nagiging mapulitika. Ang “the personal is political” ay isang mantra ng peministang kulisan; at si Carol Hanisch ang napagsikat ng mantrang ito. Kapag sinabing “the personal is political”, marahil agad nating maiisip na ang mga personal na kagustuhan natin ay iyon din ang mga pampulitikal na kagustuhan din natin. Sa tingin ko hindi ganoon iyon. Ang ibig sabihin marahil ng mantrang iyon, dahil nga sa peministang perspektibo, ay nangangahulugang na ang mga personal na problema ng isang tao ay maaaring maiugnay sa mga pampulitikong problema rin. Ang ibig kong sabihin dito ay marami  sa mga problemang hinaharap ng mga kababaihan ay hindi dahil sa kasalanan nila o ginusto nila; ito ay resulta ng sistematikong pang-aapi o systematic oppression. Bilang karagdan, sa aking palagay ang pagiging personal ng pulitika ay mahalaga sa bawat tao; sapagkat kapag tinuturing mong pulitikal ang mga karanasan mong personal ay magkakaroon ka ng kamalayan sa bagay bagay lalo na sa mga karapatan mo. Mas matutulungan mo ang sarili mo na palalimin pa ang impluwensiya ng pulitika sa anumang aspeto ng buhay mo. 

 Kahapon sa klase, tinalakay namin ang ukol sa mga pananaw sa pulitika. Nagkaroon kami ng isang gawain kung saan namin nalaman kung isa ba kaming liberal o conservative. Sa gawaing iyon, napagtanto kong isa akong liberal dahil sa labing-isang katanungan, siyam doon ang sinagot ko ng oo; pero sabi ng aming propesor, hindi naman daw talagang liberal ako marahil almost liberal almost liberal ang mas angkop na gamitin. Nalaman ko rin na kapag madalas na sagot mo ay oo isa kang liberal; kapag madalas na sagot mo naman ay hindi ay isa kang konserbatibo. Isang kaibahan sa pagitan ng konserbatibo at liberal ay kapag konserbatibo ay mas nagbibigagy pansin sa batas, kaayusan at proteksiyon ng property rights rapos ang pagtataguyod ng  kasaganaan, economic rights at equal opportunity; kapag liberal naman ang tampulan ay ang social, political at economic equality. 

Nais ko sanang sagutin sa blog entry  na ito ‘yung mga katanungan sa klase noon. 

 Una, oo simula noong tumuntong ako ng kolehiyo ay mas naging conscious na ako sa political ideology ko. Bakit? Kasi siyempre dapat naiisip ko na sa bawat desisyon na gagawin ko na may kinalaman sa pulitika ay naipapakita kung ano sa ideolohiya ko. Iniisip ko na dapat naalinsunod ang pag-iisip mo sa ideolohiya na pinaniniwalaan ko. Hindi kasi maganda ‘yung mag-iisip ka ng taliwas sa pananaw mo ‘di ba? Kung ganoon din kasi sana wala ka na lang sinabing ideolohiya mo. Nagiging balimbing ka kasi kapag ganoon. Tingin ko, kung panminsan lang naman ayos lang iyon pero kung madalas, hindi na. Naalala ko rito sa ideolohiyang ito na sa Pilipinas daw hindi uso iyan, kaya raw walang nararating ‘yung bansa natin. Sa palagay ko naman kung tunay ngang walang ideolohiya dito sa Pilipinas ay ang pagkakaroon ng walang ideolohiya ay ang mismong ideolohiya. 

 Ikalawa, doon sa mga marginalized groups (gays, lesbians, poor, homeless, abused children, abused women, ethnic minorities), sa lahat ng iyon ay may simpatiya o pakikiramay ako. Unang una, tao rin naman sila, nagkataon lang na hindi sila gaanong napapansin o di kaya inaapi sila; hindi naman nila kasalanan iyon eh, ang mismong lipunan ang dahilan kung bakit nagkaroon ng mga marginalized groups. Sa palagay ko marami pang marginalized groups na hindi lamang napapansin tulad ng mga abused men, elders left by their families, disabled persons, at marami pang iba.

Doon sa tanong na ikatlo at ikaapat tungkol sa kapangyarihan parehong oo ang sagot ko; oo may kamalayan ako sa mga taong may kapangyarihan sa akin at sa mga taong may kapangyarihan ako. Siyempre may mga taong may kapangyarihan sa akin o sa ibabaw ko na tinatanggap ko at ‘yung iba naman tinututulan ko. Ako kasi ‘yung tipo ng tao na hindi basta basta nagpapakontrol sa iba. Kasi sarili ko ‘to saka malaki na rin kaya ako; siguro kung ‘yung taong may mas kapangyarihan sa akin ay iniisip ang kapakanan ko, susunod ako pero kung ilalagay ako sa alanganin, lalaban ako siyempre. Sa mga taong may kapangyarihan ako, siguro may mga pagkakataon na alam nilang nagagamitan ko sila ng kapangyarihan ko, mayroon din namang hindi nila namamalayan. Nasa kagustuhan naman nila siguro iyon kung susundin o lalaban sila sa akin.

Ang guhit na iyong nakikita sa bandang itaas ay ang sarili kong web of relationships. Bale ang ginawa ko ay inilista ko ang mga taong nakakasama ko pagkatapos noon ay tinignan ko kung sila ba ay may kapangyarihan sa akin (power over me) o ako ang may kapangyarihan sa kanila (power over others). Pagkatapos noon ay sinuri ko naman kung tinatanggap o nilalabanan o ‘di kaya’y niyutral ko ba ang kapangyarihan ng mga taong may kapangyarihan sa akin; tapos sinuri ko rin kung tinatanggap, nilalabanan o niyutral ba ‘yung mga taong may kapangyarihan ako sa kanila.

Nang matapos kong likhain ito, napansin ko na ang mga taong may kapangyarihan sa akin ay ang mga nakakatanda sa akin; ‘yung iba sa kanila tinatanggap ko ‘yung kapangyarihan tulad nila Mama, Papa, Lolo B, Lola F, at iba pa; ‘yung iba naman ay niyutral, ibig sabihin depende sa sitwasyon ang pagtanggap o pagtanggi ko sa kapangyarihan nila sa akin; at mayroong dalawang nilalabanan ko, at isang personal na dahilan kung bakit. Susunod, ‘yung mga taong may kapangyarihan naman ako, halos lahat sila ay niyutral, ibig sabihin may mga pagkakataon na tatanggihan o ‘di kaya’y tatanggapin nila ‘yung kapangyarihan ko sa kanila, tapos ‘yung iba naman tinatanggap lang ‘yung kapangyarihan. Ang napansin ko dito sa bahaging ito ay ‘yung mga taong may kapangyarihan ako sa kanila ay kadalasan ‘yung mas bata sa akin o di kaya naman sa kalagayan ng kasambahay at trabahador ay sa antas ng lipunan marahil. Panghuli, may mga taong may kapangyarihan ako at sila rin may kapangyarihan sa akin; tapos ay niyutral lang; sa kasong ito, kapansin-pansin ang mutuality o reciprocity, kumbaga pareho kaming may kapangyarihan sa isa’t isa at alam namin iyon, tatanggapin o tatanggihan namin ito depende sa pangyayari o sitwasyon; sa ganitong kaso kadalasan halos kaedad ko lamang ‘yung mga tao o ‘di kaya naman kakilala ko lamang dahil sa isang layunin.

Bilang pagtatapos, nais kong ulitin ang sinulat ko sa blog entry ko noong nakaraan na lahat ng tao ay may kapangyarihan; pantay pantay lahat ng tao. Kaso nga lang dumadating sa punto na may nagkakaroon ng mas higit kaysa sa iba. Ang kapangyarihan ay isang mahalagang parte ng ating pagkatao. Nagagamit ang kapangyarihan o power, sa paglago ng ating mga sarili o personal empowerment.

Dapat alam natin ang kapangyarihang taglay natin; na hindi tayong dapat maging puppet lamang; na tayo ay isang-daang porsyentong may pananagutan sa ‘ting mga pinipili at kagustuhan; na tayo ay isang-daang porsyentong bahala para sa sarili nating kaligayan at kalagayan ng loob na magbibigay ng kamalayan sa ating mga sarili at pakawalan ang iba. At lahat ng tao ay gagawa ng sarili nilang kaligayahan sa kahit ano pa mang sitwasyon. Nangangailangan ito ng oras at pagsisikap, pero kaya lahat ng tao ito dahil may kanya-kanya tayong kapangyarihan para sa sa’ting sari-sariling buhay.

Mga Sanggunian

Contreras, A. (2012). CULPOLI: Lecture Note.[PowerPoint Slides].

(2010). [Image of photograph]. Retrieved January 18, 2013, from http://iskconuk.com/wp-content/uploads/SS-2010-03-21_13.00.46.jpg

(n.d.). [Image of photograph]. Retrieved January 18, 2013, from http://i.telegraph.co.uk/multimedia/archive/02197/neurosummary_2197713b.jpg

(n.d.). [Image of photograph]. Retrieved January 18, 2013, from http://www.relationshipeconomics.net/blog/wp-content/uploads/2011/02/Relationship-Web.jpg