Minasmadan ka’t tinitimbang

Minamasdan ka nila, tinititigan nang hindi mo alam; ‘yung iba pinapangarap na maging ikaw, ‘yung iba naman ayaw sa iyo.

Sa aming klase ngayon, nagkaroon kami ng exercise. Una, pinapili muna kami ng ka-partner, dapat hindi namin gaano kakilala. Tapos noon, pinagtabi-tabi na ‘yung mga magkakapartner. Inutusan kami na tignan lang ‘yung kapareha namin tapos obserbahan siya. Tapos sa bawat obserbasyon namin ay gawan dapat namin ito ng dekonstruksyon. ‘Yung tipong magbibigay kami ng isang ugali ng tao tapos mula sa ugali na iyon paglalaruan namin iyon, halimbawa: “ang mga damit na sinusuot niya ‘yung para bang nagpapakita kung gaano kaganda ‘yung hubog ng katawan niya-‘yung abs niya o muscles niya”, tapos “pero lalaki nga kaya siya? baka naman pang-harap lang niya ‘yun para hindi pagdudahan ng iba ‘yung pagkalalaki niya.” Isang halimbawa lang ‘yan. Binigyan kami ng ilang minuto tapos kinolekta na ‘yung mga papel namin. 

Ano ba naramdaman ko noong ginagawa ang exercise na ‘yun? Noong ako ‘yung pinagmamasdan o inoobserbahan, hindi ako kumportable. Hindi kasi ako sana na minamasdan talaga, ayaw ko nga na tinititigan ako eh, nakakabastos kasi minsan. Eh wala naman akong magagawa kasi bahagi nga ng exercise ‘yun. Maliban sa hindi ako kumportable, siyempre napapaisip din ako na “hala ano kaya isusulat niya?” Tanggap ko naman kung positibo o negatibo ‘yung mga ilalagay niya. Tapos sa bawat tingin ng kapareha ko sa akin, nararamdaman ko na parang wala akong kapangyarihan- parang bagay lang ako para sa kanya ganoon; ‘yung para bang wala akong laban sa kung anuman ‘yung sasabihin niya ukol sa akin. Sa katunayan, ako kasi ‘yung tipo ng tao na wala talagang pakialam sa sasabihin ng iba, ewan ko ayaw ko lang pansinin kasi sasakit lang ulo ko; hindi rin naman ako ipinanganak para suyuin lahat ng tao eh. Gusto ko kasi kung ano ‘yung nakikita nila sa akin, ‘yun na ‘yun. Susunod, noong ako naman ‘yung nagmamasid o nagoobserba doon sa kaparehas ko, medyo naiilang ako kasi nga hindi kami ganoong magkakilala. Nahihirapan akong ilarawan siya siyempre kasi ayaw ko naman maging mapanghusga ‘yung dating ko. Siyempre nandoon ‘yung pakiramdam na mayroon akong kapangyarihan na suriin ‘yung pagkatao nang kaparehas ko.

Binasa ng aming propesor ‘yung ibang papel at isa ako roon sa mga nailarawan. Ang natatandaan kong pagkalarawan sa akin ay: “naka-pony tail madalas; simple manamit; ‘yung mga kagamitan ko ay branded; masungit tignan kaya dapat mas makilala pa; time-conscious; studious; sa pagiging abala sa pag-aaral, paano kaya siya sa isang romantikong relasyon” Ano ba masasabi ko ukol sa paglalarawan sa akin? Doon sa nakapony tail, bihira lang talaga ako mag-ipit ng buhok kapag nasa school nagkataon lang na sobrang init kanina kaya nakaipit ako; sa simple manamit, ‘yung sinusuot ko kasi binabagay ko sa pupuntahan ko at saka gusto ko makakagalaw ako nang maayos- ‘yung kumportable ba ganoon; sa branded na gamit-hm, oo maarte ako kapag dating sa gamit, gusto ko lahat may tatak inaamin ko naman na brand-conscious kasi ako; doon sa masungit, ay nako wala ng bago madalas ‘yan ang unang impresyon sa akin- masungit, mataray, suplada, alam ko at tanggap ko ‘yun, sa katunayan, masungit talaga ako lalo na kapag ayaw ko doon sa tao pero kapag gusto ko siya na maging kaibigan hindi naman ako nagsusungit, maldita lang talaga; tapos doon sa pag-aaral at time-conscious at relationship, binibigyang importansya ko ang pag-aaral ko talaga subsob kung subsob siyempre ayaw ko naman na mapunta lang sa wala ‘yung pag-aaral ko kasi naman sayang ‘yung pera ng lola at magulang ko di ba? Ma-oras talaga akong tao, lahat ng kilos ko de-oras. Sa romantikong relasyon, nakakatawa ‘yan kasi kapag sasabihin kong nasa isang romantikong relasyon ako ayaw maniwala ng iba kasi raw parang wala akong oras sa ganoon, pero mayroon talaga, malapit nang magtatlong taon, kaya ko pa naman i-balanse ang oras ko sa iba’t ibang bagay.

Binanggit ng aming propesor na tayong mga tao ay isang cultural production. Nararanasan ng bawat isa sa atin na mahusgahan at manghusga. Sa exercise na ito, natutunan ko na mas ayos pala na hindi mo alam na minamasdan ka tapos tinitimbang ka-‘yung unconscious ka, mas okay ‘yun kasi nakakailang lalo kapag alam mo eh. Ako kasi mahilig akong magdekonstruksyon ng ibang tao- wala lang gusto ko lang pag-isipin ang sarili ko. Siyempre naroon na may negatibo at positibo akong pagtingin sa taong dinedekonstruksyon ko. 

Kapag ikaw ‘yung nagmamasid at tumitimbang doon sa tao, mas makapangyarihan ka (base sa pakiramdam mo), pero kapag ikaw ‘yung pinagmamasdan at tiniimbang, pakiramdam mo ang baba o isa kang bagay.